مهدی یوسفی صادقلو
چکیده
هدف از نگارش این مقاله، تطبیق استانداردهای رایج در اتحادیه اروپا و ایران با محور لزوم رعایت حقوق ناشی از تولید محتوای رویدادهای ورزشی- به عنوان حق مالکیت معنوی - است که توسط رسانه‌ها به تصویر کشیده می‌شود تا از این طریق، دلایل حمایت اتحادیه اروپا از این حق، تبیین و فاصله نظام حقوق رسانه‌ای ایران از این استانداردها مشخص گردد. روش ...
بیشتر
هدف از نگارش این مقاله، تطبیق استانداردهای رایج در اتحادیه اروپا و ایران با محور لزوم رعایت حقوق ناشی از تولید محتوای رویدادهای ورزشی- به عنوان حق مالکیت معنوی - است که توسط رسانه‌ها به تصویر کشیده می‌شود تا از این طریق، دلایل حمایت اتحادیه اروپا از این حق، تبیین و فاصله نظام حقوق رسانه‌ای ایران از این استانداردها مشخص گردد. روش پژوهش این نوشتار به سیره توصیفی-تحلیلی با هدف کاربردی است. امروزه فعالیت‌های ورزشی تنها به عنوان پدیده تفریحی یا قدرت‌نمایی صرف تلقی نمی‌شود، بلکه نظام پویایی است که ظرفیت‌های بالایی برای کسب درآمد و اشاعه فرهنگ ورزش دارد و می‌تواند از طریق بهبود روند سلامت و بهداشت جسمی و روانی آحاد جامعه، وسیله‌ای برای کنترل و مهار انرژی جوانان و نیز مکانیزمی کارآمد و مفید برای نیل به اهداف دولت‌ها باشد. بنابراین انحصارگرایی در گزارش رویدادهای ورزشی و پخش آگهی‌های تبلیغاتی در خلال رویدادهای ورزشی، می‌تواند بسیار تاثیرگذار و مفید آید. بی‌شک، آنچه برای بنگاه‌های اقتصادی در جذب حامیان ورزشی و سرمایه‌گذاری در آن حوزه حائز اهمیت است، برخورداری از حق انحصاری پخش تلویزیونی و رادیوئی جهت معرفی کالا و خدمات خود، در خلال رویدادهای ورزشی است تا از این طریق، بتوانند نام تجاری خود را متمایز از سایر رقبا معرفی نمایند. با بررسی تطبیقی رویکرد اتحادیه اروپا در حوزه رسانه و حق پخش انحصاری چنین می‌آید که برای استمرار و ارتقاء کیفیت مادی و معنوی رویدادهای ورزشی و تولیدات رسانه‌ای، لزوم حسن نیت و رعایت انصاف و حقوق بینندگان و شهروندان در تبلیغات رسانه‌ها، به‌ویژه در جریان برگزاری رویدادهای ورزشی، همچنین حمایت از حقوق تولیدکنندگان محتواهای ورزشی، امری ضروری و اجتناب‌ناپذیر است. از این‌رو، مادامی که حقوق صاحبان حق از طریق قانون تضمین نشود، ظرفیت‌های رسانه‌ای به ویژه در حوزه ورزش به شکوفائی و بالندگی نخواهد رسید.